Zachodnia pierzeja warszawskiego Placu Bankowego to jedno z pierwszych konsekwentnych, wielkoskalowych założeń architektoniczno-urbanistycznych w historii Polski. Niestety, powojenna odbudowa stolicy – będąca szansą dla dalszego regulowania tej części miasta – całkowicie zaburzyła harmonię klasycystycznego placu. Oprócz modernistycznego bloku we wschodniej pierzei postawiono bowiem dwudziestopiętrowy, całkowicie przeszklony wieżowiec. Ponieważ ostatnimi czasy Warszawa debatowała nad sposobami estetyzacji Placu, przedstawiamy naszą próbę pogodzenia kłopotliwego wysokościowca z miejscem. Jak postępować należy z „uzupełnianiem” zabudowy w takich zabytkowych lokalizacjach? O tym poucza nas niedaleki Teatr Wielki. Dobudowując do niego skrzydło południowe w roku 1965, wybitny polski modernista – Bohdan Pniewski – postanowił bowiem nie kontrastować nowej architektury ze starą, lecz zastosować formy zastane w historycznym gmachu. Konsekwencją jest najmłodsza jak dotychczas, koryncka kolumnada w Warszawie.