Alternatywne podejście do Muzeum Książąt Lubomirskich we Wrocławiu. Rozbieżność między gustami architektów oraz ich publiczności to fakt, potwierdzony już wieloma badaniami. Niedawno szwedzkiemu analitykowi, Peterowi Olssonowi, udało się jednak wskazać na przynajmniej jeden z powodów tych różnic. Okazuje się, że projektanci postrzegają budynki w zasadniczo inny sposób niż tak zwani „laicy”. Niezwiązany z branżą projektową odbiorca stosuje wobec budynków odniesienia typowo wizualne; fenomenologiczne. Oznacza to, że liczą się dla niego aspekty takie jak forma, kolor, pasowanie budynku do otoczenia, atrakcyjność lub brzydota – innymi słowy wszystko to, co bezpośrednio dotyczy obserwowanej realizacji. Tymczasem autorzy budynków w znacznym stopniu uzależniają swoje oceny od pojęć, dalszych skojarzeń i odniesień historiozoficznych – trudnych do rozszyfrowania dla większości przechodniów. Nie znając motywów, kierujących Projektantami zwycięskiej wersji nowego muzeum we Wrocławiu, można domyślać się metafory „Śląsk – gotyk – cegła – nowy ceglany budynek”. Można też jednak pytać, czy wobec ogromnego bogactwa wrocławskiej architektury nie dałoby się wpleść w realizację jeszcze kilku wątków?